۱۲ اسفند روز جهانی فرهنگ بلوچ است که در کشورهای مختلف جهان مانند پاکستان، افغانستان، کشورهای عربی، آفریقایی و اروپایی به جز ایران جشن گرفته می شود.
شايان به ذکر است که این روز در ایران گرامی داشته نمی شد و هر ساله در همه کشورهای جهان، بلوچ آن را بدون ذکر هیچ گونه اشاره ای در رسانه های ایرانی جشن می گرفت.
♦ اقوام بلوچ را بیشتر بشناسید
بلوچ یکی از ملیت هایی است که بین پاکستان، ایران و افغانستان در منطقه بلوچستان زندگی می کند و اقلیت های آنها در هند و خلیج فارس در امارات متحده عربی، عمان و کویت وجود دارد.
مردم بلوچ ۳٫۶٪ از جمعیت پاکستان و ۲٪ از جمعیت ایران را تشکیل می دهند و به زبان بلوچی صحبت می کنند که شاخه ای از زبانهای ایرانی است.
به طور کلی بسیاری از گویشهای مردم بلوچ وجود دارد که در وسط رشته کوههای سلیمان زندگی می کنند، گویشی کاملاً متفاوت از گویش بلوچ شرقی و بلوچ غربی دارند.
◊ لباس اقوام بلوچ
ویژگی بلوچ پوشیدن لباسهای زیبا و رنگارنگ است و لباسهای زنان بلوچ همیشه با سوزن دوزی می شود.
شباهت زیادی بین لباس بلوچ و کردها وجود دارد که لباسهایی مانند اشکانیان بخصوص شلوار می
پوشند، این احساس ایجاد می شود که مردم کرد و بلوچ هر دو به نوعی یک نفر هستند.
♦ رقص محلی بلوچی
رقص های بلوچی شامل کوپکو، دوچایی، سه چایی، و لنکی است. رقص محلی بلوچی دوچاپی نامیده می شود.
در ابتدای رقص محلی، با نواختن سرنا، افراد یک نیم دایره یا دایره تشکیل می دهند و حرکات موزون خود را با یک آهنگ خاص شروع می کنند.
سپس حرکات بین طبل های کوچک و بزرگ هماهنگ شده و رقصنده ها شروع به کف زدن و چرخش می کنند و این حرکات منظم می شوند به گونه ای که آنها دو به دو روبرو می شوند و دست می دهند.
◊ آزار و شکنجه
عدم پوشش روز جهانی فرهنگ بلوچ تنها بی عدالتی است که این قوم ساکن ایران در معرض آن قرار دارند.
علیرغم اینکه منطقه بلوچستان یکی از مناطق غنی از منابع طبیعی مانند گاز، طلا و نفت است و
مشرف به خلیج فارسی، دریای عمان و دریای عرب است، اما ساکنان بلوچ آن فقیرترین و تحت آزار و شکنجه ترین مردم ایران هستند.
بلوچ ها در استان بلوچستان ایران در معرض آتش سوزی روستاهای بلوچ، آوارگی مردم، تخریب اموال، اعدام بدون محاکمه و سرقت اعضای بدن هستند.
در حالی که مخالفان بلوچ در ایران، شیوخ مذهبی و جوانان نیز مورد اعدام و زندان قرار می گیرند و اعدام های دسته جمعی در خیابان ها و روستاها در مقابل مردم برای گسترش ترس در میان آنها انجام می شود.
از سوی دیگر، آموزش زبان مادری اقوام بلوچ نیز در حالی ممنوع است که مقامات سازمان های حقوق بشر این کار را با هدف از بین بردن و نابودی زبان بلوچ انجام می دهند.
